Recensie Apenverdriet ★★★★1/2

Apenverdriet, de jongste voorstelling die Arne Sierens schreef en regisseerde is een pareltje geworden. Werkelijk alles zit van begin tot einde als gegoten. Actrices Tania Van der Sanden (Juliette) en Lien Thys (Mara) vullen elkaar perfect aan, de tekst gaat over in beweging en dans ruim voor je daar naar dat soort afwisseling hunkert, het fysieke aspect komt na verloop van tijd uitdrukkelijker naar de voorgrond en de personages geven zich steeds meer bloot wat de actrices ook gedeeltelijk letterlijk doen. De spanningsboog van deze gebalde voorstelling die exact een uurtje duurt, blijft zo lekker strak waardoor je de ganse tijd geboeid blijft kijken.

In Apenverdriet zien we hoe Juliette Mara maar niet buiten gewerkt krijgt uit haar huis. Ze heeft zich net herenigd met haar man Johan die al een hele tijd weg is om Sabine naar huis te voeren. Van der Sanden moet maar één woord zeggen: ‘Godverdomme’, waarmee ze de voorstelling start en ze heeft de lachers al op haar hand. Ze wil als Juliette Mara weg maar durft dat haar niet te zeggen vermits ze de gastvrouw is. Kennen doet ze deze vrouw niet. Maar naarmate de voorstelling vordert, blijken ze meer gemeenschappelijk met elkaar te hebben dan ze denken. De ene lijkt de ander een spiegel voor te houden en vice versa.

Via banale dialogen zoals ‘Er is veel gegeten, hé?’ – ‘Er is veel eten over’, en de info dat Juliette alles zelf gemaakt heeft, het feest haar vier dagen voorbereiding vergde voor 86 gasten, komen de twee stilaan tot de essentie. Mara vindt Johan namelijk een vies vuil ventje. En Juliette die blijkt 20 jaar geleden een man te hebben leren kennen in de zoo waar ze werkte. Plots stond ie tijdens het feest met een grote pluche aap voor haar deur. Dat verdiende een woordje uitleg aan Johan die daardoor het gevoel had Juliette niet te kennen omdat ze kennelijk nog geheimen voor hem heeft. Of hoe de avond waarbij de twee vierden dat ze terug als koppel bijeen zijn door een onverwachte gast anders liep dan gepland en de relatie terug op losse schroeven staat.

Mara vraagt de vrouw of er nog drank is. 160 flessen wijn waren er en alcoholvrij bier blijkt er geserveerd. Maar nu is alles op, althans dat beweert Juliette. Als Mara nog iets wil drinken zal dat kraantjeswater zijn. Juliette hekelt de kritiek die ze kreeg op het feest zoals die over haar groententoren: ‘Het is precies een kermisattractie’, maar is voor zichzelf ook heel streng. ‘Mijn gelei was niet pico bello’. Apenverdriet gaat dus over perfectionisme proberen na te streven terwijl er altijd wel factoren meespelen die je niet in de hand hebt.

Wanneer Tania Van der Sanden als Juliette stelt dat bloemen verschrikkelijk zijn als ze beginnen te rotten, vooral die lelies zien we haar in elkaar krimpen. Het is dan dat de bewegingstaal steeds prominenter naar voor komt in deze pico bello voorstelling. Tussen de rode doeken zien we de twee trouwens bewegen, dansen, speels rennen en na verloop van tijd ook sexy dansmoves tonen. Thijs die erg strak oogt, twerkt, brengt onder andere haar hand naar haar borsten, en laat die zachtjes in haar broek glijden... Van der Sanden brengt beide handen naar haar borsten,  en zal er ook mee schudden. De passie, het (onbeantwoord) verlangen druipt ervan af op de tonen van ‘Dernière danse’ van Indila. Juliette is stellig, ze gaat de nacht doorsteken. En ondanks alles zal ze wachten tot Johan terug is…

< Bert Hertogs >